Ansikt ein ikkje gløymer

27.11.  |  Etter ei veke flykta vi frå landsbyen like utanfor Siem Reap. Vi hadde akkurat lært ungane ved Angkor Tree School å kjenne og kome inn i rutinane på skulen. Likevel reiste vi denne laurdagen. Eg var drittlei plassen; søppla flaut i vegkanten, badet vårt var alt anna enn trivleg og eg hadde i tillegg vorte sjuk av den lokale palmevinen. Eg var kvalm og lei alt. Om kveldane samla dei lokale saman noko av søppla og brann den i stinkande bål; eitt var rett utanfor rommet vårt og den tjukke eimen av brend plastikk kjende ein både morgon og kveld. Eg veit ikkje om det var kultursjokket eller om det berre var ein tørst etter komfort som gjorde at vi booka oss inn på eit standsmessig gjestehus meir sentralt. Det var uansett herleg å få eit reint bad, varmt dusjvatn og iskald air-condition og kome bort frå skrot og mas.

Ansikt ein ikkje gløymer. Foto: Håkon

Dei som ikkje reiste var borna i landsbyen Trang der vi underviste. Vi kunne kikke innom, undervise ei veke for å så stikke av og ete oss sprengmette på mexicansk mat. Borna som bur her i Kambodsja er født inn i eit av verdas fattigaste land der 22% av befolkninga lev for under ein dollar om dagen og 76% av den vaksne befolkninga ikkje kan å lese. Dei kan vanskeleg stikke av. Slike tal har du høyrt før, men å møte auga til desse borna som går ei så vanskeleg framtid i møte er utruleg sterkt. Dei som kom til skulen var allereie priviligerte ettersom Sokhom fortalte at mange måtte arbeide i heimen i staden for å reise på skulen. Ein må aldri gløyme kor priviligerte vi som veks opp i Noreg er og kor viktig det er å arbeide for å løfte stadig fleire ut av fattigdom. Denne skulen er eit døme på kor lite som skal til for å gjere ein stor forskjell og den gir reisande ein fantastisk moglegheit til å bidra. Vi har kanskje reist, men vi vil aldri gløyme ansikta til borna ved Angkor Tree School.

- Håkon