Ein fest for sansane

13.11.  | Denne kvelden er det folkefest på stranda. Fiskarbyen som ellers er så roleg, er no snudd på hovudet og lufta er full av forventningar. Dagane før har vi sett damer brette bananblader til spenstige dekorasjonar og gata vorte omgjort til marknadsplass. Det er Loi Krathong, eller den flytande korg-festivalen, som vi ville sagt det. Og korger finnes i haugevis, sjølv kjøpte vi ei for ein slikk og ingenting med røykelse og ljos på. No gjeld det berre å finne ein Thai med lighter så vi kan få fyrt den opp og sendt den til havs.

Elden delast mellom innfødte, Hans og vår tyske venn Sinah. Foto: Håkon

Denne festivalen blir feira over heile Thailand, ved fullmåne i den siste månaden etter thailandsk kalender. Da lagar thailendarane blomsterflåtar som dei sett ut i vatnet, samstundes som dei gjer seg opp eit ynskje. Rundt oss stimlar familiar saman for å fyre opp røykelse og gjere i stand flåtene til seilas. Mange sender opp lysande ballongar laga av rispapir og vinden driv dei mot fullmånen som heng høgt over havet. Det er ikkje mange utlendingar her og ein trivleg kar frå New Zealand seier at denne byen må vere den beste staden for å oppleve akkuratt denne festivalen. 

Om nokre få straksar er denne ballongen høgt til værs. Foto: Håkon 

Vi har sett mange sidar av thailandsk kultur som verkar avskrekkande, slik som missekonkurransa på ungdomsskulen og måten dei dyrkar kongefamilien mest som gudar. Men denne festivalen er verkeleg ein stjerne i margen. Både til havs og i lufta flyt ljosande farkostar og tek ein steget opp frå stranda er gata metta av bodar av alle slag. Noreg verkar fattig i samanlikning, for her er eit enormt mangfald av sanselege inntrykk. Kva kan vi stille opp med? 17. mai med bunad og kokt pølse bleiknar ved sidan av denne fargesprakande sansefesten.

- Håkon