På sporet av Myanmar

 08.02. | Vi hadde lenge høyrd gjetord om Myanmar frå andre reisande og i løpet av nokre seine timar i Chiang Mai bestemte vi oss for å reise. Likevel var det ikkje mykje vi visste om heimlandet til nobelprisvinnaren med det vanskelege namnet. Aung San Suu Kyi er dottera til den kjende generalen Aung San som leia landet frå britisk kolonistyre til sjølvstende mot slutten den andre verdskrigen. I 2012 vart demokratiaktivisten vald inn som parlamentsmedlem, men i kor stor grad dette berre er teater gjenstår å sjå. Vi visste heller ikkje om kva for eventyrlege opplevingar som venta i skranglete togvogner nordover frå storbyen Yangon i sør til Myitkyina som kvilar ved foten av Himalaya.

Triveleg stasjonsstemning på ein stopp mellom Yangon og Taungoo. Foto: Håkon

Det var mange år sidan togstasjonen i Yangon var reist, men var monumental slik berre gamle betongbygg kan vere. Vi endte til slutt opp i rett vogn i rett tog og her fann vi to polstra benker vi fritt kunne breie oss utover sidan toget var langt frå fullt. Toget førte oss gjennom endelause rismarker, skogar der gyldne pagodespir stakk kvasse opp i lufta og forbi låg små togstasjonar fulle av menneske og laushundar. Ein konstant straum med seljarar for gjennom vogna og messa syngande for å trekke merksemd mot ymse salsvarer. Enkelte unggutar bar iskorger med leskande drikk ogforsøkte å selje oss kaldt øl. «Cold beer? Water?», sa dei og vona at vi ville handle i store kvanta. Eg og Hans praktiserar eit strengt budsjettregime og handla berre ein enkel pose frityrsnacks.

Nyt nokre minutt med togstemning frå eit utemd land. Klipp: Håkon

Frityrbitane vart raskt borte og jarnhesten satte inn ein skikkeleg gallopp som drastisk reduserte komforten for vi som var passasjerar. Vogna var like mykje i lufta som på skinnene og svinga brutalt til sidene. Det var mest som ho hoppa på sporet og det gjorde alt inni òg, sjølv sitteplata frå nabosetet spratt av i dei verste byksa. Lesing var utenkeleg under slike førehald. Tankene gjekk attende til silkemjuke togreiser gjennom Gudbrandsdalen. Dette var noko vilt og utemd frå ei anna tid. Ei tid der ord som trådlaust internett var ukjende og kommunikasjonen gjekk med brev og telegram. Ein treng ikkje å dra på museum når reisemåten i seg sjølv representerar gamle, forbigåtte dagar. Vi kom fram til Taungoo, overnatta og reiste nordover dei neste dagane. Vi fekk eit intimt forhold til dei harde benkane i ordinary class og utveksla stundom enkelte fraser med dei lokale. Kanskje var det gamle damer som spanderte eple, karar som baud på te, eller fulle ungdommar som ville vi skulle svelge ned sprit og redbull. Gjennom ruta var det ein endelaus prærie med spredt busetjing. Enkelte oksekjerrer og jorder med solsikke gav fine avvekslingar.

Heidundrande frityrkost rett gjennom togruta. Foto: Håkon

Mandalay vart grunnlagt på 1850-talet av den reformglade kong Mindon og var eit desperat forsøk på å modernisere Burma for å motstå britisk imperialisme. Vi som lev i dag veit at landet likevel vart underlagt britane og resten er ei sørgeleg historie om nasjonalisme, krig og maktsjuke menn. Mandalay var uansett på ruta vår og frå denne byen reiste vi til Myitkyina i eit strekk. Det tok omlag 21 timar og denne gongen reservert vi seter på fyrste klasse, der beinplassen var stor og seta mjuke. Humpinga var ikkje kjend med klassedelinga og fortsatte like nådelaust. Det vart lite svevn og indiske pannekaker var ugreie mot norske magesekkar. Ut i frå togruta spredde eg magesaft over eit bekmørkt nattelandskap. Endeleg framme la vi oss inn på hotell som slagne krigarar og sov bort heile dagen. Over 1000 kilometer var tilbakelagt og vi kunne kvile ut med god samvit før vi vendte sørover for å rekke flyet til Bangkok.

-Håkon